kampania społeczna
„Zanim Ciebie Zabraknie”
Śmierć to naturalny etap życia. Czy potrafimy ją przyjąć? Czy nasi bliscy, którzy odchodzą mogą liczyć na nasze wsparcie? Czy jesteśmy bądź będziemy w stanie mądrze wykorzystać ostatnie chwile życia, które możemy spędzić z tymi którzy odchodzą? Czy są miejsca w Polsce, które pomogą nam z godnością pożegnać się z bliskimi?
List
O kampanii „Zanim Ciebie Zabraknie”
Agata Kozyr
Prezes Fundacji
Lęborskie Hospicjum Stacjonarne
Kampania „Zanim Ciebie Zabraknie” to droga, którą każdy z nas będzie przechodził, bądź już przechodzi. Czy chcemy być na to przygotowani? Pewnie nie. Odsuwamy od siebie to, czego się boimy. Ale gdy stoimy przed tym co nieuniknione warto ze spokojem i godnością zmierzyć się z tym, aby nie żałować, że nie wykorzystaliśmy czasu na rozmowę, godne pożegnanie. Ciężka choroba naszych bliskich, którzy potrzebują opieki paliatywnej zmusza nas do szukania miejsc, w których będziemy mogli dawać prawdziwe wsparcie na ostatnim etapie życia.
Hospicjum – wciąż wywołuje negatywne skojarzenia. Trzeba odczarować to miejsce i trzeba takie miejsca budować.
Nazywam się Agata Kozyr i jestem założycielką Fundacji Lęborskie Hospicjum Stacjonarne. Budujemy miejsce stworzone po to, by pomagać odchodzić z godnością – w przyjaznej przestrzeni, pełnej poszanowania dla chorych i ich bliskich.
Głównym celem kampanii „Zanim Ciebie Zabraknie” jest oswajanie ludzi ze śmiercią. Wiemy, że temat jest trudny, ale należy go traktować w naturalny sposób – szczerze, wprost – i tak, by jego poruszanie przyniosło dobry efekt, przede wszystkim w strefie emocjonalnej. Inauguracja kampania odbędzie się 8 listopada 2022.
Nasza kampania jest merytoryczna, poparta doświadczeniem psychologów. To merytoryczne wskazówki, które pomogą zarówno oswoić się z tematyką mówienia o odchodzeniu, jak i z samym faktem śmierci najbliższych osób.
Współpracują z nami p. Teresa Jadczak-Szumiło, psycholog, dr n. społecznych oraz Magdalena Szyszkowska, socjolog. Obie Panie są założycielkami Polskiego Instytutu Traumy. W ramach kampanii przeprowadzimy m.in. panel dyskusyjny, w którym damy wskazówki jak rozmawiać o śmierci z najbliższymi, z dziećmi a przede wszystkim z samym sobą.
Z całego serca zachęcam do nagłaśniania kampanii.
Załączam wyrazy szacunku
ty też możesz pomóc
Zbuduj z nami hospicjum
brakuje nam jeszcze 4 mln zł, do teraz zebraliśmy
65%
Lęborskie Hospicjum Stacjonarne
Miejsce pełne godności i szacunku
Choroby nowotworowe stanowią w Polsce drugą najczęstszą przyczynę zgonów. Rocznie z powodu nowotworów umiera niemal 100 tys. ludzi, co oznacza, że każdego dnia zabijają one prawie 300 osób. W hospicjach w całej Polsce brakuje miejsc. Agata Kozyr – kobieta z charyzmą – podjęła się zadania, które jeszcze 6 lat temu wydawało się nierealne, budowy pierwszego hospicjum stacjonarnego w regionie lęborskim. Mając za sobą trudne doświadczenie odejścia najbliższych, przełamała lęk, rzuciła pracę na stanowisku prezesa, wysoką pensję, benefity i zajęła się tworzeniem niezwykłego dzieła. Zdobyte doświadczenia wykorzystuje do realizacji projektu, do którego potrafi zaangażować społeczność lokalną i świat biznesu. Pragnie stworzyć hospicjum o najwyższym standardzie opieki, miejsce, w którym pacjenci doświadczają poczucia godności, intymności, szacunku i uważności.
Agata Kozyr
Prezes Fundacji
Lęborskie Hospicjum Stacjonarne
„Tworzymy dzieło, by nieść pomoc osobom cierpiącym i potrzebującym. By otulać płaszczem godności. By rodzinom i bliskim dawać wytchnienie. By czynić wszystko, co tu się wydarzy w poczuciu służby drugiemu człowiekowi. W poczuciu miłości do niego. Mówimy tu o godnym odchodzeniu, o byciu z rodziną 24h/7, nawet o pobycie z pupilem, jeśli pragnie tego osoba, która odchodzi.”
Stacjonarna opieka paliatywna i hospicyjna na najwyższym poziomie zapewnia nie tylko interdyscyplinarne wsparcie (medyczne, psychologiczne, duchowe) dla chorego i rodziny. Lęborskie Hospicjum Stacjonarne to pierwsza placówka, która będzie świadczyła opiekę paliatywno-hospicyjną w trybie stacjonarnym w regionie, na który składa się powiat lęborski i gminy sąsiadujące. 2/3 tych obszarów stanowią tereny wiejskie. Najbliższe placówki są oddalone o 50-80 km od Pogorzelic, gdzie budowana jest ta przestrzeń dla spotkań chorych i ich rodzin. – Tych hospicjów jest wciąż za mało, że rodziny i osoby, które są w terminalnym stanie zaawansowania choroby, oczekują na miejsce nawet po 3 tygodnie. Przeprowadziliśmy badania, w którym wzięło udział ponad pół tysiąca osób. Pokazały one, że nie ma rodziny, która nie dotknęła choroba nowotworowa.
Zanim Ciebie Zabraknie
Eksperci merytoryczni
Polski Instytut Traumy to organizacja zajmująca się szerzeniem wiedzy dotyczącej traumy zwłaszcza wczesnej traumy relacyjnej i traumy dziecięcej. Wczesne doświadczenia traumatyczne nie są obojętne dla dalszego rozwoju i mogą mieć wpływ na całe życie człowieka. Interesuje nas najnowsza wiedza w tym obszarze, sprawdzona naukowo i możliwości jej upowszechniania szerokiemu gronu specjalistów i pacjentów. Nadzór merytoryczny nad działalnością Instytutu sprawuje Rada Naukowa w skład której wchodzą profesorzy psychologii i socjologii, zarówno z Polski jak i z USA.Polski Instytut Traumy to organizacja zajmująca się szerzeniem wiedzy dotyczącej traumy zwłaszcza wczesnej traumy relacyjnej i traumy dziecięcej. Wczesne doświadczenia traumatyczne nie są obojętne dla dalszego rozwoju i mogą mieć wpływ na całe życie człowieka. Interesuje nas najnowsza wiedza w tym obszarze, sprawdzona naukowo i możliwości jej upowszechniania szerokiemu gronu specjalistów i pacjentów.
Nadzór merytoryczny nad działalnością Instytutu sprawuje Rada Naukowa w skład której wchodzą profesorzy psychologii i socjologii, zarówno z Polski jak i z USA.
- Teresa Jadczak-Szumiło – prezes Instytutu
- Magdalena Szyszkowska – vice prezes Instytutu
Dlaczego to ważne?
Dlaczego należy rozmawiać o śmierci?
Wiele osób intuicyjnie czuje czym jest dla nich trauma i czy jej doświadczyło. I słusznie, ponieważ trauma jest bardzo indywidualnym zjawiskiem. Jej unikalność polega na tym, że to samo wydarzenie, może być różnie odbierane przez każdego z doświadczających. Dla jednych jakieś wydarzenie może być obojętne, a dla innych już samo wspomnienie o nim, wywoła silny strach. Dlatego trauma to nie wydarzenie, którego doświadczyliśmy. Trauma to nie ból, który mu towarzyszył.
Kiedy umiera ktoś bliski w rodzinie, dla tych którzy pozostają zawsze jest to sytuacja trudna. Nawet jak żyliśmy z przeświadczeniem, że śmierć zbliża się to, kiedy już stała się faktem, jest to dla nas za wcześnie, za szybko, zbyt nagle. Cierpimy i naturalne jest to, że przeżywamy stratę, żal, smutek, rozpacz, złość, bezsilność. Śmierć bliskiej osoby to też taki moment, w którym w naszej kulturze istnieje społeczne przyzwolenie na wyrażanie bólu, smutku. To, że płaczemy jest przyjmowane ze zrozumieniem. Dzieci, które tracą najbliższych przeżywają te same uczucia. Czasami dorośli myślą, że ochronią dzieci przed cierpieniem, kiedy nie będą rozmawiali z nimi o tym co się stało, nie zabierają ich na pogrzeb lub okłamują, że zmarła osoba wyjechała. Dziecko wtedy jest jeszcze bardziej zdezorientowane w tym co odczuwa, a co dzieje się dookoła niego.
Karl Jasper filozof, psychiatra jako egzystencjalista zajmował się w swoich rozważaniach sytuacjami granicznymi. Sytuacja graniczna oznacza aktualne położenie w jakim znalazł się. Położenie, w którym nie sposób uniknąć cierpienia. Granicznym doświadczeniem jest ta krytyczność, kiedy nie chcemy mierzyć się z bólem, ale nie mamy wyjścia, ponieważ są takie sytuacje w naszym życiu, których nie możemy uniknąć. Samo uświadomienie sobie tej nieuchronności stawia nas w konieczności zmierzenia się ze znaczeniem tej sytuacji dla nas.
W obecnej kulturze społeczeństwo dąży do unikania tematu śmierci, wszechobecny jest kult młodości i zdrowia. Wszędzie widzimy reklamy, w których występują zazwyczaj młodzi, zdrowi i pełni życia ludzie. Osoby starsze i chore zostały niejako zepchnięte na margines życia społecznego. Nie chcemy ich oglądać, tak jak byśmy udawali, że przemijanie nas nie dotyczy.
Diagnoza śmiertelnej choroby, zarówno dla samego chorego jak i jego rodziny jest traumatyczna, a co za tym idzie bardzo trudna do przyjęcia. Rodzina powinna być od początku włączona w opiekę nad chorym. Tylko tak skutecznie można pomóc choremu. Tylko wtedy pacjent przestaje być pacjentem, a staje się siostrą, córką, tatą, synem czy bratem. Bliscy stają się częścią zespołu, wraz z lekarzami i pielęgniarkami, który zapewnia choremu opiekę.
Poczucie dzielenia z drugą osobą tak trudnego doświadczenia jakim jest odchodzenie, dodaje siły i przynosi choremu nadzieję, że nie zostanie sam. Elisabeth Kubler-Ross w swojej książce “Rozmowy o śmierci i umieraniu” tak opisuje tą podróż: “Ci którzy mają dość siły i miłości, by trwać przy umierającym w milczeniu, które przekracza słowa, wiedzą, że nie jest to moment ani straszny, ani bolesny, ale spokojne ustanie czynności życiowych”.
